نحوه کار سرور مجازی

یک سرور مجازی ، که به اختصار VPS نیز شناخته می‌شود، عملکردی مشابه یک سرور فیزیکی دارد. هر سرور مجازی می‌تواند سیستم عامل خود را اجرا کرده و برنامه‌ها و کارهای مختلف را بدون تأثیر بر دیگر منابع سرور مجازی اجرا نماید.

وقتی یک سرور مجازی ایجاد می‌شود، می‌توان از ظرفیت سرور با نرخ بالاتر و کارایی بیشتری بهره‌برد. این ویژگی‌ها امنیت کاربران را افزایش داده و دسترسی بهینه به داده‌ها را تضمین می‌کنند. ایجاد دسترسی ایمن و کارآمد به داده‌ها می‌تواند بهره‌وری را به شدت افزایش دهد. علاوه بر این، سرورهای مجازی به حفظ منابع IT سازمان کمک می‌کنند و مدیریت سرورها را به شدت تسهیل می‌دهند. این تکنولوژی از سه نوع مجازی‌سازی کامل، پارامجازی‌سازی و مجازی‌سازی در سطح سیستم عامل استفاده می‌کند.

مجازی سازی کامل

مجازی‌سازی کامل یک روش مجازی‌سازی است که از هایپروایزر بهره می‌برد. هایپروایزر یک لایه نرم‌افزاری است که تمام ارتباطات بین سرور فیزیکی و CPU را کنترل می‌کند. در این نوع مجازی‌سازی، هایپروایزر مسئولیت اصلی مدیریت ظرفیت سرور فیزیکی و تنظیم ترافیک به سمت سرورهای مجازی برای اجرای برنامه‌های مشخص را بر عهده دارد. این فناوری به سرورهای مجازی امکان می‌دهد تا به عنوان سیستم‌های مجزا با عملکرد مشخص و منابع اختصاصی عمل کنند. با استفاده از مجازی‌سازی کامل، می‌توان به بهره‌وری بالاتری از سرورهای فیزیکی دست یافت و محیط‌های ایزوله‌شده برای اجرای برنامه‌ها و خدمات مختلف ایجاد کرد. این روش معمولاً برای مدیریت منابع و ایجاد امنیت در محیط‌های سرور مورد استفاده قرار می‌گیرد.

پارامجازی سازی

پارامجازی‌سازی یک روش مجازی‌سازی است که به صورت گسترده از منابع شبکه سرورها، شامل سرورهای فیزیکی و مجازی، به عنوان یک واحد یکپارچه استفاده می‌کند. این نوع از مجازی‌سازی مسئولیت مدیریت سیستم عامل‌ها را بر عهده دارد. در این روش، تمامی منابع شبکه به صورت مشترک به کار می‌روند تا امکان اجرای سیستم‌های عامل متنوع و برنامه‌ها در محیط‌های مجازی فراهم شود. پارامجازی‌سازی به سرورها امکان می‌دهد که به عنوان یک واحد یکپارچه و هماهنگ عمل کنند و توانایی تخصیص منابع به نیازهای مختلف برنامه‌ها و خدمات را داشته باشند. این روش معمولاً برای ایجاد محیط‌های ابری و مدیریت منابع گسترده‌ شبکه به کار می‌رود.